java-ee
Interfejs API WebSockets

Uwagi

Tworzenie komunikacji WebSocket

WebSocket zapewnia dwustronny / dwukierunkowy protokół komunikacyjny przez pojedyncze połączenie TCP.

• klient otwiera połączenie z serwerem, który nasłuchuje żądania WebSocket
• klient łączy się z serwerem za pomocą identyfikatora URI.
• Serwer może nasłuchiwać żądań od wielu klientów.

Punkt końcowy serwera

Możesz utworzyć entpoint serwera WebSocket, po prostu @ServerEndpoint POJO za pomocą @ServerEndpoint . @OnMessage ozdabia metodę odbierającą wiadomości przychodzące. @OnOpen może być użyty do dekoracji metody, która ma zostać wywołana, gdy zostanie odebrane nowe połączenie z @OnOpen . Podobnie metoda z adnotacją @OnClose jest wywoływana, gdy połączenie zostanie zamknięte.

@ServerEndpoint("/websocket")
public class WebSocketServerEndpoint
{

    @OnOpen
    public void open(Session session) {
     System.out.println("a client connected");
    }

    @OnClose
    public void close(Session session) {
     System.out.println("a client disconnected");
    }

    @OnMessage
    public void handleMessage(String message) {
        System.out.println("received a message from a websocket client! " + message);
    }

}

Klient Enpoint

Podobnie do punktu końcowego serwera można utworzyć punkt końcowy klienta WebSocket, @ClientEndpoint adnotację do POJO za pomocą @ClientEndpoint .

@ClientEndpoint
public class WebsocketClientEndpoint {

    Session userSession = null;
    
    // in our case i.e. "ws://localhost:8080/myApp/websocket"
    public WebsocketClientEndpoint(URI endpointURI) {
        WebSocketContainer container = ContainerProvider.getWebSocketContainer();
        container.connectToServer(this, endpointURI);
    }

    @OnOpen
    public void onOpen(Session userSession) {
        System.out.println("opening websocket");
        this.userSession = userSession;
    }

    @OnClose
    public void onClose(Session userSession, CloseReason reason) {
        System.out.println("closing websocket");
        this.userSession = null;
    }

    @OnMessage
    public void onMessage(String message) {
        System.out.println("received message: "+ message);
    }

    public void sendMessage(String message) {
        System.out.println("sending message: "+ message);
        this.userSession.getAsyncRemote().sendText(message);
    }
}

Enkodery i dekodery: zorientowane obiektowo WebSockets

Dzięki koderom i dekoderom JSR 356 oferuje modele komunikacyjne zorientowane obiektowo.

Definicja wiadomości

Załóżmy, że wszystkie otrzymane wiadomości muszą zostać przetworzone przez serwer, zanim zostaną odesłane do wszystkich połączonych sesji:

public abstract class AbstractMsg {
    public abstract void transform();
}

Załóżmy teraz, że serwer zarządza dwoma typami wiadomości: wiadomością tekstową i wiadomością całkowitą.

Wiadomości całkowite mnożą treść samodzielnie.

public class IntegerMsg extends AbstractMsg {

    private Integer content;

    public IntegerMsg(int content) {
        this.content = content;
    }

    public Integer getContent() {
        return content;
    }

    public void setContent(Integer content) {
        this.content = content;
    }

    @Override
    public void transform() {
        this.content = this.content * this.content;
    }
}

Wiadomość tekstowa poprzedzająca tekst:

public class StringMsg extends AbstractMsg {

    private String content;

    public StringMsg(String content) {
        this.content = content;
    }

    public String getContent() {
        return content;
    }

    public void setContent(String content) {
        this.content = content;
    }

    @Override
    public void transform() {
        this.content = "Someone said: " + this.content;
    }
}

Enkodery i dekodery

Istnieje jeden koder dla każdego typu wiadomości i jeden dekoder dla wszystkich wiadomości. Enkodery muszą implementować Encoder.XXX<Type> , gdy Dekoder musi implementować Decoder.XXX<Type> .

Kodowanie jest dość proste: z komunikatu metoda encode musi wyprowadzać napis w formacie JSON. Oto przykład IntegerMsg .

public class IntegerMsgEncoder implements Encoder.Text<IntegerMsg> {

    @Override
    public String encode(IntegerMsg object) throws EncodeException {
        JsonObjectBuilder builder = Json.createObjectBuilder();
        
        builder.add("content", object.getContent());
        
        JsonObject jsonObject = builder.build();
        return jsonObject.toString();
    }

    @Override
    public void init(EndpointConfig config) {
        System.out.println("IntegerMsgEncoder initializing");
    }

    @Override
    public void destroy() {
        System.out.println("IntegerMsgEncoder closing");
    }
}

Podobne kodowanie dla klasy StringMsg . Oczywiście, kodery można rozkładać na czynniki abstrakcyjne.

public class StringMsgEncoder implements Encoder.Text<StringMsg> {

    @Override
    public String encode(StringMsg object) throws EncodeException {
        JsonObjectBuilder builder = Json.createObjectBuilder();

        builder.add("content", object.getContent());

        JsonObject jsonObject = builder.build();
        return jsonObject.toString();
    }

    @Override
    public void init(EndpointConfig config) {
        System.out.println("StringMsgEncoder initializing");
    }

    @Override
    public void destroy() {
        System.out.println("StringMsgEncoder closing");
    }

}

Dekoder przebiega w dwóch krokach: sprawdzenie, czy odebrany komunikat pasuje do wyjątku w formacie willDecode a następnie przekształcenie otrzymanego nieprzetworzonego komunikatu w obiekt z decode :

klasa publiczna MsgDecoder implementuje Decoder.Text {

@Override
public AbstractMsg decode(String s) throws DecodeException {
    // Thanks to willDecode(s), one knows that
    // s is a valid JSON and has the attribute
    // "content"
    JsonObject json = Json.createReader(new StringReader(s)).readObject();
    JsonValue contentValue = json.get("content");

    // to know if it is a IntegerMsg or a StringMsg, 
    // contentValue type has to be checked:
    switch (contentValue.getValueType()) {
        case STRING:
            String stringContent = json.getString("content");
            return new StringMsg(stringContent);
        case NUMBER:
            Integer intContent = json.getInt("content");
            return new IntegerMsg(intContent);
        default:
            return null;
    }

}

@Override
public boolean willDecode(String s) {

    // 1) Incoming message is a valid JSON object
    JsonObject json;
    try {
        json = Json.createReader(new StringReader(s)).readObject();
    }
    catch (JsonParsingException e) {
        // ...manage exception...
        return false;
    }
    catch (JsonException e) {
        // ...manage exception...
        return false;
    }

    // 2) Incoming message has required attributes
    boolean hasContent = json.containsKey("content");

    // ... proceed to additional test ...
    return hasContent;
}

@Override
public void init(EndpointConfig config) {
    System.out.println("Decoding incoming message...");
}

@Override
public void destroy() {
    System.out.println("Incoming message decoding finished");
}

}

ServerEndPoint

Serwer EndPoint wygląda jak komunikacja WebSocket z trzema głównymi różnicami:

1. Adnotacja ServerEndPoint ma atrybuty encoders i decoders

2. Wiadomości nie są wysyłane za pomocą sendText ale przez sendObject

3. Używana jest adnotacja OnError. Jeśli podczas willDecode wystąpił błąd, zostanie on przetworzony tutaj, a informacja o błędzie zostanie odesłana z powrotem do klienta

   @ServerEndpoint (value = "/ webSocketObjectEndPoint", dekodery = {MsgDecoder.class}, encoders = {StringMsgEncoder.class, IntegerMsgEncoder.class}) klasa publiczna ServerEndPoint {

   @OnOpen
   public void onOpen(Session session) {
       System.out.println("A session has joined");
   }
   
   @OnClose
   public void onClose(Session session) {
       System.out.println("A session has left");
   }
   
   @OnMessage
   public void onMessage(Session session, AbstractMsg message) {
       if (message instanceof IntegerMsg) {
           System.out.println("IntegerMsg received!");
       } else if (message instanceof StringMsg) {
           System.out.println("StringMsg received!");
       }
   
       message.transform();
       sendMessageToAllParties(session, message);
   }
   
   @OnError
   public void onError(Session session, Throwable throwable) {
       session.getAsyncRemote().sendText(throwable.getLocalizedMessage());
   }
   
   private void sendMessageToAllParties(Session session, AbstractMsg message) {
       session.getOpenSessions().forEach(s -> {
           s.getAsyncRemote().sendObject(message);
       });
   }
   

   }

Ponieważ byłem dość gadatliwy, oto podstawowy klient JavaScript dla tych, którzy chcą mieć wizualny przykład. Pamiętaj, że jest to przykład podobny do czatu: wszystkie połączone osoby otrzymają odpowiedź.

<!DOCTYPE html>
<html>
    <head>
        <title>Websocket-object</title>
        <meta http-equiv="Content-Type" content="text/html; charset=UTF-8">        
        <!-- start of BAD PRACTICE! all style and script must go into a
             dedicated CSS / JavaScript file-->
        <style>
            body{
                background: dimgray;
            }

            .container{
                width: 100%;
                display: flex;
            }

            .left-side{
                width: 30%;
                padding: 2%;
                box-sizing:  border-box;
                margin: auto;
                margin-top: 0;
                background: antiquewhite;
            }
            .left-side table{
                width: 100%;
                border: 1px solid black;
                margin: 5px;
            }
            .left-side table td{
                padding: 2px;
                width: 50%;
            }
            .left-side table input{
                width: 100%;
                box-sizing: border-box;
            }

            .right-side{
                width: 70%;
                background: floralwhite;
            }
        </style>

        <script>
            var ws = null;
            window.onload = function () {
                // replace the 'websocket-object' with the
                // context root of your web application.
                ws = new WebSocket("ws://localhost:8080/websocket-object/webSocketObjectEndPoint");
                ws.onopen = onOpen;
                ws.onclose = onClose;
                ws.onmessage = onMessage;
            };

            function onOpen() {
                printText("", "connected to server");
            }

            function onClose() {
                printText("", "disconnected from server");
            }

            function onMessage(event) {
                var msg = JSON.parse(event.data);
                printText("server", JSON.stringify(msg.content));
            }

            function sendNumberMessage() {
                var content = new Number(document.getElementById("inputNumber").value);
                var json = {content: content};
                ws.send(JSON.stringify(json));
                printText("client", JSON.stringify(json));
            }

            function sendTextMessage() {
                var content = document.getElementById("inputText").value;
                var json = {content: content};
                ws.send(JSON.stringify(json));
                printText("client", JSON.stringify(json));
            }

            function printText(sender, text) {
                var table = document.getElementById("outputTable");
                var row = table.insertRow(1);
                var cell1 = row.insertCell(0);
                var cell2 = row.insertCell(1);
                var cell3 = row.insertCell(2);

                switch (sender) {
                    case "client":
                        row.style.color = "orange";
                        break;
                    case "server":
                        row.style.color = "green";
                        break;
                    default:
                        row.style.color = "powderblue";
                }
                cell1.innerHTML = new Date().toISOString();
                cell2.innerHTML = sender;
                cell3.innerHTML = text;
            }
        </script>

        <!-- end of bad practice -->
    </head>
    <body>

        <div class="container">
            <div class="left-side">
                <table>
                    <tr>
                        <td>Enter a text</td>
                        <td><input id="inputText" type="text" /></td>
                    </tr>
                    <tr>
                        <td>Send as text</td>
                        <td><input type="submit" value="Send" onclick="sendTextMessage();"/></td>
                    </tr>
                </table>

                <table>
                    <tr>
                        <td>Enter a number</td>
                        <td><input id="inputNumber" type="number" /></td>
                    </tr>
                    <tr>
                        <td>Send as number</td>
                        <td><input type="submit" value="Send" onclick="sendNumberMessage();"/></td>
                    </tr>
                </table>
            </div>
            <div class="right-side">
                <table id="outputTable">
                    <tr>
                        <th>Date</th>
                        <th>Sender</th>
                        <th>Message</th>
                    </tr>
                </table>
            </div>
        </div>
    </body>
</html>

Kod jest kompletny i został przetestowany pod Payara 4.1. Przykład jest czystym standardem (brak zewnętrznej biblioteki / frameworka)